Ik voel mij soms zo weemoedig en machteloos. Door de vele schrijnende verhalen van kinderen in scheidingssituaties.
Er lijkt geen einde te komen aan de reeks van “vechtscheidingen”. Het is zo’n enorm probleem en de ene na de andere expert komt met zogenaamde oplossingen hoe dit te bestrijden. Ze weten het allemaal mooi te brengen. Ouders onder toezicht, ouders verplichten tot mediation, toevoegingen afschaffen zodat het juridische gevecht stopt… en zo kan ik wel doorgaan. Ook staan er allerlei scheidingsprofessionals op en de één weet het nog beter te verkopen dan de ander. Kindbehartigers, bijzondere curators, scheidingsmediators, conflict coaches, als paddestoelen komen ze uit de grond. Soms lijken vechtscheidingen een bron van inkomsten. Familierecht advocaten varen er goed bij, een booming business.
Maar hoe zit het met al die kinderen die in de knel zitten en moeten overleven? Wat voor generatie groeit er op? Al die gebroken gezinnen die gebroken kinderen voortbrengen. De mensen maken de maatschappij. In wat voor maatschappij zullen deze kinderen straks opgroeien?
Als je de verhalen leest en hoort, zijn het met name de verhalen van de ouders. Mijn ex dit, mijn ex dat. De pijn en machteloosheid van ouders, de angst en eenzaamheid, de boosheid. Als dit al speelt bij de ouders, hoe verscheurd moeten de kinderen wel niet zijn!
Wanneer ik ga slapen, kijk ik altijd nog even bij de kinderen. Ik zie ze dan liggen, vredig, in diepe slaap, soms in de gekste houdingen. Ik kijk naar ze met een glimlach maar ook met weemoed. Soms moet ik huilen. Huilen omdat ik mij zo machteloos voel. Huilen omdat ik voor mijn gevoel heb gefaald als ouder. Huilen omdat ze worden verscheurd door de langslepende vreselijke strijd. Getekend voor het leven. Mijn hart bloedt op zulke momenten en ik kan enkel maar hopen dat m’n kinderen mij zullen vergeven en ik hoop dat wanneer ze groter zijn ze zullen zeggen: mama je hebt je best gedaan.
Want meer dan mijn best kan ik niet doen. Zoveel mogelijk proberen hen te sparen, uit de strijd te blijven. Want wat houd ik toch van deze kinderen. Ze zijn mijn hart, ze zijn mijn helden.
Lieve kindjes….ik hou van jullie.
