Scheiden is verschrikkelijk, traumatisch. Een emotionele achtbaan waar je maar niet uit lijkt te komen.
Een scheiding is al erg genoeg, maar wanneer je ook nog eens op geen enkele manier er met je ex-partner uit komt, boosheid en woede tot aan je ex-schoonfamilie de boventoon voeren, is het ondraaglijk. Wanneer je kinderen vervolgens ook nog eens als wraakmiddel worden ingezet en jij als partner het doelwit wordt van (psychisch) geweld, is het einde zoek.
In Nederland mag namelijk heel veel als het gaat om (partner) geweld na scheiding. Dat geldt ook voor geweld naar het kind toe. Daders worden niet aangepakt en mogen ongestoord hun gang gaan. Stalken, bedreigen, laster en smaad verspreiden en zelfs familieleden doen hier aan mee. Ze komen bij je huis om je te bedreigen, aan te vallen. En het (psychische) geweld dringt zelfs door tot aan de rechtbank. Deze ex partners zijn namelijk fantastische acteurs en hebben al menig Oscars gewonnen voor hun optredens. Psychopaten zijn het, de Joran vd Sloots in scheidingsland. Weten haarfijn rechters en hulpverlening te manipuleren, misleiden en de aandacht van het daadwerkelijke probleem af te leiden, het bij de ander te leggen. Ze zijn geraffineerd, misdadig, vol van wraak en vooral vol van zichzelf. Want hoe durf jij als partner van ze te scheiden? Hun goede naam en positie te grabbel te gooien, hun kinderen bij ze weg te halen en vooral…hoe durf je tegen ze in te gaan!
Vanaf dat moment sta je als partner op de “dodenlijst”. Termen als: ik de kinderen niet, jij de kinderen niet, komen voorbij als ik de kinderen niet krijg doe ik mezelf wat aan, ik zal je altijd blijven achtervolgen, je zult nooit rust krijgen…
Wanneer je als partner hier tegen in gaat en voor jezelf en je kinderen opkomt, wordt de strijd nog heviger. Als je om hulp vraagt, je wilt verdedigen, wordt je aangeraden de wijste te zijn, er boven te staan, je niet te verlagen tot hun niveau. Er wordt weggekeken, goedgepraat want immers waar twee kijven hebben twee schuld en men mag vooral niet partijdig zijn. Wanneer kinderen lijden onder het geweld van de partner en (psychisch) kapot gaan, bang worden, niet meer willen, wordt dit een loyaliteitsconflict genoemd en de veelvuldige term ouderverstoting komt dan om de hoek kijken.
Partnergeweld
Ondanks dat Nederland inmiddels al aardig wat familiedrama’s kent, blijft hulpverleningsland en het familierecht vasthouden aan een systeem dat (psychisch) geweld na scheiding in stand houdt. Hoogconflictscheiding, vechtscheiding, complexe scheiding wordt het allemaal genoemd. Een waslijst aan hulpverlening en verplichte mediation wordt ingezet. Elke keer weer een nieuw traject. En het wachten is eigenlijk op erger want dan pas mag worden ingegrepen (als er al ingegrepen wordt…)
Het enige wat je als partner kunt doen staat is afwachten…Dat het zo ver komt dat je ergens op een parkeerterrein wordt neergestoken, het ziekenhuis wordt ingeslagen… En wanneer de wraak en boosheid zo de overhand nemen, kinderen het slachtoffer worden…
Het land is dan te klein, er komen kamervragen, meldcodes etc. Maar het werkelijke probleem wordt nooit aangepakt.
Waarom is het toch zo moeilijk om dit aan te pakken.? Is het de maatschappij die het in stand houdt? Ja, dat klopt. Als maatschappij durven we niet op te staan. Iedereen is vooral bezig met z’n eigen toko en je moet vooral niet zeuren, moeilijk doen. Leven en laten leven. Wanneer er dan wat verschrikkelijks gebeurd worden we even wakker geschud. Men laat zich dan voor even horen via social media, houdt een stille tocht en we hebben weer onze plicht gedaan. De slachtoffers raken in de vergetelheid, de daders krijgen soms zelfs begrip want wat moest die partner zich in een hoek gedreven hebben gevoeld om tot zo’n daad te komen, gek gemaakt door die ex. Ons verouderde familierecht systeem, De onkunde van de hulpverlening, ze dragen er allen aan mee.
Je zou de moed bijna verliezen en opgeven. Maar het hoeft er maar één te zijn die zegt; ik zwijg niet, ik kijk niet weg, dit moet stoppen. Wie wil jij zijn?
